This might be the end...

21 juli 2019 - Dereham, Verenigd Koninkrijk

Ondertussen al bijna 7 maanden geleden dat ik hier met mijn volgeladen mini aankwam in Dereham. Een leeg huisje waar ik de eerste weken doorbracht op een klein matrasje en kampeerstoel.

Mijn droom om alles uitvoerig te beschrijven en te documenteren in regelmatige blogposts is een beetje mislukt. I voel me schuldig. Ik heb al zoveel reacties van vrienden en familie gehad die vragen wanneer ik weer eens een berichtje post en het kwam er maar niet van. Aan het begin gebeurde er erg weinig en had ik niets om over te schrijven en plots gebeurde er zo veel dat ik geen tijd had om over alles te schrijven. Ik heb zo veel tijd aan school besteed dat ik weinig tijd had om een paar uur weg te typen in het weekend en daarnaast begon het leven op school ook steeds drukker en meer hectisch te worden. Er is zo ontzettend veel gebeurt met de kinderen, de ouders en mijn collega’s dat ik er genoeg avonden van wakker heb gelegen. Ik begrijp dat er veel mensen zijn die mijn verhalen willen horen, maar ik kan niet alles posten wat er op school gebeurt. Dat zou niet eerlijk zijn tegenover de school, de kinderen en hun ouders. 

Gelukkig kan ik zeggen dat ik het ontzettend naar mijn zin heb gehad de afgelopen maanden. Ik ben een aantal keren terug naar Nederland gegaan in de vakanties en mijn ouders zijn ook een aantal keren hierheen gekomen. Daarnaast heb ik nog vrienden gehad die vanuit Nederland voor een weekendje op bezoek kwamen. 

De eerste paar maanden leken eeuwen te duren. Eindeloze dagen heb ik op de bank of in bed doorgebracht voor mijn laptop om les-na-les voor te bereiden volgens de Engelse wijze. Plots ging alles heel snel. Ik weet dat mijn vader elke avond aan de telefoon nog zou zeggen hoeveel schooldagen er over waren tot het eind van het schooljaar, we begonnen met het aftellen van 25 schooldagen maar in de realiteit ging het erg snel en waren er al gauw maar 5 over. De laatste paar dagen waren ook echt het zwaarst. Ik hoefde gelukkig geen lessen meer voor te bereiden maar buiten de klas moest er veel geregeld worden voor het nieuwe schooljaar, ouders besloten om nog voor een laatste keer moeilijk te doen… en werd er ook langzaam maar zeker afscheid genomen van collega’s. 

Via de pabo ben ik natuurlijk al op veel verschillende scholen terecht gekomen waar ik ook afscheid heb moeten nemen. Dat is nooit makkelijk maar ik weet ook dat ik ook altijd erg druk was met werkstukken rond die tijd. Nu dus niet. Ik had zeker niet verwacht dat het afscheid nemen zo zwaar zou vallen bij mij dit keer. Het valt niet op een hand te tellen hoeveel keer Hannah en ik (mijn collega die de andere Year 3 lesgeeft) halverwege normale gesprekken in tranen uit zijn gebarsten. Ik ga ze missen. 

Na dit geweldig avontuur heb ik ook weer even zin in het normale, rustige leven waar ik tijd heb voor mijzelf, vrienden en familie. Vanaf vorig jaar juni is alles zo snel gegaan van vakantie in Kroatië, voorbereiden voor Nepal, naar Nepal, afscheid van Ouma, baan zoeken in Engeland, heel wat keren op en neer voor sollicitaties en dan ook in December echt verhuizen en op 2 januari starten bij een nieuwe school. 

Morgenavond komen mijn ouders hier weer aan met de camper. Dit keer brengen ze de aanhangwagen mee. Het is tijd om weer in te pakken en terug te gaan naar Nederland. Ik ben al begonnen met het inpakken maar het is verbazend veel werk voor iemand die niet zo heel veel hier naartoe heeft gebracht…

Ik begrijp goed dat dit geen mooi, samenhangend geheel is maar het is alweer even geleden sinds ik een verhaal getypt heb, laat staan in het Nederlands. Ik wilde in ieder geval mijn blog op de een of ander manier afsluiten, al is het maar een korte update. 

Ik kan niet beloven dat ik (gauw) weer een blogpost zal uploaden maar toch bedankt voor de vele mensen die mij in hun gedachten hebben gehouden en contact bleven houden terwijl ik wat verder weg was. 

X Lara

4 Reacties

  1. Jeannette:
    22 juli 2019
    Lieve Lara,
    we weten hoe zwaar het was, je bent een zeer ervaren juf nu, die baan in Nederland komt wel goed (een beetje in de buurt zou leuk zijn) We verheugen ons jou weer snel te zien als we komen kuier. Liefs Jeannette
  2. Wilma:
    22 juli 2019
    Ag,Lara, so kom jou tyd in Engeland op 'n einde en kan jy weer uitsien,om terug in Holland te wees in jou ouers se huis. Hoe lekker dat jy kan uitsien na tyd om aan jouself te bestee. Sterkte met die trekkery. Ons sien ook uit daarna om julle eersdaags te sien vir die kuier hier in Suid-Afrika. Groete vir almal!
  3. Mari Steyn:
    22 juli 2019
    Liewe Lara, wat 'n wonderlike ondervinding het jy gehad. Ek het jou blogs baie gemis maar ek het gehoor hoe woes dit daar tussen die Engelse gaan. Ek weet dat jy tot in lengte van dae die kinders, kollegas en ouers sal onthou - en veral vir Hannah, geesgenoot in die skool. Voorspoed in Nederland, geniet dit tuis. Wanneer jy weer 'n avontuur aanpak skryf jou blogs. Jy skryf pragtig. As jy eendag nie meer juf. wil wees nie kan jy skryfster word. Baie liefde
  4. Oom Eef en tante Tineke.:
    23 juli 2019
    Lieve Lara. Bedankt voor jouw laatste bericht uit Engeland. Je hebt weer veel ervaring opgedaan, dit
    zul je niet snel vergeten. Leuk dat je weer terugkeert naar Wapenveld. We wensen je een wel-
    kom thuis. Hartelijke groeten van tante Tineke en oom Eef.